Korku Tufanı

Yazar Unknown 9 Nisan 2015 Perşembe 0 yorum

Birbirlerine delicesine tapıyordu insanlar

Hiç yokmuş gibi yaşayan halkın tanrısı

Rahatlıktı kâğıttan putları…

Sonsuzluk dehlizinde kararan ilk isyan

Ardı ardına düşen azap yüklü damlalar

Yeni başlayan yağmurda son heyecan adımlar

Dönmez geriye bu yiğit leventler

Çorak denizleri kurutan bu imani susuzluk

Yağmurun peşine düşen bir avuç deli…

Yalanlar isteme tufana kapılan gözlerden

Gemileşen atın terkisinde yolculuk elbette zor

Bize,

gemi halkına düşen, sarılmaktı Nuh’un direklerine

Ve korkusuz olmak en müstesna afette…

Hezeyana dönüşen korku tufanında

Kahrolası birbirine benzeyen yüzler

Çamura batmış ayaklarda kokuşan gülüşmeler

Mucizeye tutulan kafamda, çelik ağrılar

Nasıl izlenir; geçtim yardan, evlattan, anadan

Sakladım gözlerimi dahi Allah’tan.

Kelimeler şirazeden çıkmış sulanan sayfalarda

Devasa kametler müsrifleşir anlaşılmayınca

Olsa da beyana isyan; her harfle, sözle, inatla

Tevhidin gemisinde ölümsüz ruhaniler…

Ölüm, tek hecede boynundan atıyor ipi

Her harfine bir İsmail bir de İbrahim kurban

Bir tufandan geriye kalan on evladıma

Bünyamin olup hepsine Yusuf diyorum.

Kaybettik bir seher vakti ebediyeti

Karanlığın bağrında uyuklayarak

Saf saf hizaya gelsin azgın sularla birlikte…
Tasmalardaki harfler, halkalardaki sözler

http://onuncukoysakinleri.com/korku-tufani/

Manşet