Kalem, defter ve silginin

daha gökyüzünde hediye edilmediği, sözlü geleneğin yazıya geçirilemediği esmer bir köyde dünyaya geldi.  Arkada uzayıp giden çocukluk anıları ancak yıllar sonra hayaller kurmasına izin verdi.

Kavimlerin yarıda bıraktığı göçü sırtına alarak

Şairlerin şehrine doğru yola çıktı.

Gazi bir şehrin dar sokaklarında gökyüzünü göremeyince melankoliye düştü.  Yalnızlığını mavi gözlü bir dev gibi kâğıtlara yazmaya başladı. Aynı mısrayı yazıp durmaya bırakarak tabela gibi gönlüne astı. ‘’OKUMAK, YAZMAK, SİLMEK’’ …

Buz gibi diyarlarda kendini sahile çıkaracak yelkeni hep koynunda sakladı. İlk yazılarını kara kaplı lise defterinin içine gömdü.

Seyahati Mevlana’nın şehrinde arabalara yol yapacakken o harita mühendisliğini yanlış anlayıp kelimelerle yol yapmaya başladı. Yazarak kendi göçünün karanlık yollarına, dönemeçlerine, kavislerine ve çukurlarına reflektör tutarak yolunu harflerle aydınlatmaya çalıştı.

Sonra memuriyet hırkasını sırtına geçirerek kendi cennetini yitirdi. Şairler şehri İstanbul’a göçü yarıda kaldı. Maalesef kelimelerle inşa edilecek olan cennetin enkaz temelinde kaldı. Karınca misali yoluna devam edip; hayat akıp giderken kalbini avucuna koyup İstanbul sokakların gezmek, mehtabında yari düşleyip elleri paslı kalemler tutsa da yazmaya devam etmek istiyor.

• Tweet
• Paylaş